Lesbos/Pikpa

Dit wordt het laatste verslag op mijn blog, want het zit er al weer bijna op: 11/5 vliegen we naar huis. De laatste 3 dagen hebben we vrij genomen voor R&R. We zitten in het hotel waar de BRF medics verblijven als ze in het noorden moeten werken en gaan dus elke avond weer met andere mensen uit eten. Zo verloopt het afscheid wel geleidelijk en prettig.
Eergisteren is hier nog een bootje aangekomen: door niemand gezien tot ze op de weg naar het dorp liepen. 3 andere boten zijn door de Turkse coastguard tegengehouden en teruggebracht. In Turkije, mn in Izmir, schijnen nog 70.000 mensen te wachten tot ze over kunnen steken.
Ik heb mijn draai wel gevonden als crowdcontroller op kamp Moria. Vooral als we er om 23.00 komen wordt je bijna platgedrukt tegen de wand van de container waar het spreekuur in wordt gehouden. We hadden een dranghek geritseld en het was zaak die zo voor de deur te zetten dat die open kon en we genoeg ruimte hadden om te werken dwz de triage te doen. Mensen krijgen vervolgens een briefje met hun klachten en hun nummer in de rij mee om aan de arts te geven. Vooral in het begin moest ik in de gaten houden wie het eerst was, later als het rustiger was konden we gesprekken voeren. Kinderen gingen altijd voor en ernstige dingen natuurlijk: epileptische insulten, een kind dat niet meer ademde door een koortsstuip, paniekaanvallen ed. Verder waren er mensen met abcessen, hele slechte gebitten en dus kiespijn, en vooral keel- /neusklachten en hoesten. Wij zijn zelf ook verkouden en onze stem kwijt geweest. Verder was het mijn taak om te zorgen voor tolken: farsi, arabisch, urduh, pashto enz. Dat waren meestal refugees en daar had ik er heel wat van in mijn telefoon staan, maar soms moest ik op zoek in het kamp en als we geluk hadden konden we iemand in de rij ronselen, waar ik dan ook gelijk het tel.nr van noteerde. De meeste mensen waren erg bereid om te helpen, zelfs als ze voor hun eigen klachten in de rij stonden. We hebben vaak gehoord, dat ze blij waren dat wij er waren en dat ze het daarom normaal vonden om ook wat te doen.
De medische zorg en zeker de psychologische zorg op Moria laat veel te wensen over overdag, omdat de politie de dienst uitmaakt en mensen tegenhoudt bij de poort naar de dokter. Daar is nu wel overleg over, maar.......dit is Griekenland en iedereen wil baas zijn over zijn eigen vierkante meter. De bevolking is warm en belangstellend, maar de politie en officials bij Moria zijn vnl onverschillig tav de refugees en de omstandigheden waarin ze leven, de goede uitzonderingdaargelaten, en enkelen waren echt bullies/bitches. Na de riot gaan nu wel de meeste AMA's naar Athene en er wordt een nieuw, open kamp geopend voor kwetsbare mensen. Dat komt op de plek waar nu Pikpa is, opgericht door Solidarteit Lesbos, een stel halve hippies met een hart. Het is een voormalige vakantiekolonie voor kinderen waar nu 70 refugees wonen
en het ziet eruit als een hippiekamp met kleurige beschilderingen en een relaxte sfeer. Gezinnen wonen er in houten vakantiehuisjes of tenten, koken voor zz, doen hun eigen was enzenz. Er is een bibliotheek in een kerk en een refugee is chefkok van de grote keuken, waar oa voor de vrijwilligers wordt gekookt. Kortom een vriendelijk kamp met een gemoedelijke sfeer. Straks moeten er 1000 refugees een plek vinden en is het gedaan met deze sfeer helaas.
Alice, Elise(basispsychologe), Sanne(kinderdagverblijf) en ik hebben voor de opvang van dit kamp een plan van aanpak geschreven gebaseerd op eigen kracht van mensen bevestigen en ondersteunen, zelfredzaamheid, (psycho)educatie en interculturele bewustwording. Dat wordt gebruikt in het overleg met instanties en andere ngo's in de hoop een taak op dat gebied te krijgen in het nieuwe kamp. Omdat mensen veel langer blijven is er meer behoefte aan psychosociale hulp en psychologische behandeling, maar ook voorlichting aan de vrijwilligers, zeker wb omgang met de kinderen die zo'n beetje doodgeknuffeld worden.
We hebben een goede tijd gehad en veel bijzondere mensen ontmoet bij BRF, onder vrijwilligers van andere ngo's en onder de refugees. Stiekem wil ik wel weer terug, mocht ons plan in werking gaan in het nieuwe kamp. Wie weet........

PS
Dank voor het survivalpakket lieve collega's, ik heb er veel van gebruikt: het zaklampje was erg handig, de tissues en de vochtige doekjes, de ademverfrissers en de handgel enz. Het fluitje heb ik gelukkig niet nodig gehad